Γιατί εγώ είμαι φυγάς..

Καποτε ερχεται μια φαση που πρεπει να αποδωσεις ευθυνες για οτι σου συμβαινει. Ειμαι ατομο ακρως καταθλιπτικο. Η αληθεια εν οτι αρεσκει μου, και στο κατω κατω ειναι θεμα χαρακτηρα. Αρεσκει μου να εχω την ησυχια μου ρε παιδι μου, να κλειδωνομαι σπιτι τζαι να σκεφτομαι.. να σκεφτομαι.. να σκεφτομαι..τζαι να εξαφανιζομαι γενικοτερα!!! Οπως οταν αποφασισα οτι ηταν να φυω για το εξωτερικο (μεσ' την καταθλιψη γιατι εν ηθελα) τζαι εγυρευκεν με η κολλητη μου, ηβρεν με ομως οταν ειχα φυει τζαι μετα, επειδη ειχε ατυχημα με το μηχανακι τζαι επρεπε να με ειδοποιησουν οτι ηταν στο νοσοκομειο. Σορρυ ρε φρεντο, γιου νοου μι!

Anyway! Μα ελα που εχουμε τζαι οση ζωη μας απεμεινε. Κατι φιλους τζαι μιαν οικογενεια που αν και μενει κοντα ετυχε να μην με δουν για εβδομαδες (believe it or not!) που ευτυχως για μενα ξερουν οτι χρειαζομαι τζαι τις μαυρες μου για να επανελθει η ισορροπια στη ζωη μου. Φυσικα οσο τζαι να καταλαβαινει ο αλλος την ψυχολογικη σου κατασταση, καπου χανει την υπομονη του, τζαι ερκεται ξαφνικα μια μερα που σου ξεφουρνιζει κατι προπερσινα παραπονα τζαι χανεται η γη κατω που τα ποθκια σου. Για να μην παρεξηγηθουν τα λεγομενα μου, εχουν απολυτο δικαιο!

Εχω θεμα ομως ρε συ, αμα νιωθω πιεση παει.. φκαινω που το προγραμμα μου, ειμαι μες τα νευρα τζαι προσπαθω να μην δειχνω σε κανενα τι συμβαινει. Το χειροτερο βεβαια, ειναι τα καλα που συμβαινουν τη συγκεκριμενη περιοδο, θωρω τα που ερκουνται, λαλω τους ενα "γεια", κρατω αποσταση χιλιομετρου τζαι αφηνω τα να φυουν επειδη τρομοκρατουμαι οτι κατι θα γινει παλε τζαι θα τα καμω θαλασσα ως συνηθως. Χαος δηλαδη. Τουτα ουλλα ομως γινονται μεχρι να βρεθει το ΕΝΑ ατομο(ο mate στην περιπτωση μας) που σε επηρεαζει για καποιο ανεξηγητο λογο, με μια κουβεντα που σου λεει στο ασχετο τζαι ξυπνας. Καταλαβαινεις οτι κακως επηρεαζονται οι γυρω σου, γιατι ενεν ουλλοι οι ανθρωποι που σε καταλαβαινουν αλλα μονο τζινοι που σε ξερουν καλα - πολλα καλα.

Φυσικα που την τελευταια μας "ταχα" συζητηση αλλα των αλλων! Που σου νεφκω που παεις! Εγω φταιω ομως, που εν μιλω, που εν εμιλουν μαλλον, γιατι μολις εχαθηκεν ο mate ανοιξεν η γλωσσουα μου. Αφου εμεινα με το παραπονο. Εν τζαι ειμαστε μωρα ομως, κανει! Τουλαχιστον τωρα, μετα που κατι γραπτους μονολογους που εστειλα, μαλλον ξερει πως νιωθω. Απλα πρεπει να σε αφησω ρε mate μου να φυεις. Εγω δαμε ειμαι, εν τζαι παω πουποτε. Οποτε και οτι θελεις, εννοειται. Εχω σου τζαι αδυναμια που να μεν σου πω!

Να μεν λεμε τζαι πελλαρες, το "παντα" μονο στα ονειρα, εν το εβλεπα ποττε μαζι σου, κρατας γερες αμυνες τζαι εν αφηνεις κανενα να κοντεψει. Εσυ σκεφτεσαι την πελλοδουλεια σου που ειναι η πορωση σου, τα issues σου με τα life matters σου, τα ονειρα σου τζαι τους στοχους σου.. Το κακο βεβαια εν οτι αφηνεις ενα παρελθον να σε τρωει, αφησ' το ρε κουμπαρε μου, παει, ετελιωσεν! Εν τζαι αλλαζει. Ουλλοι εχουμε παρελθον που μας θυμαται που κ που, τα σωστα μας τζαι τα λαθη μας, αλλα νταξ! Εγω ημουν ενα απο τα λαθη σου. Τουλαχιστον αποκτησα μια θεση εστω κ ετσι στη ζωη σου, που ενω ηξερα τζαι ειπα σου το που την αρχη, παλε εδωκα με τα μουτρα, αλλα εν το εδειχνα, τζαι επετασεν το πουλι! Αχ τζαι να σου εμοιαζα λλιο στο πεισμα, λιο τσας! Οσο χρειαζεται για να αντεχω το οτι εν σου μιλω οπως πριν.


Ονειρα, ονειρα, ονειρα.. Θυμουμαι ακομα το μηνυμα σου για κατι plans, επιεννα να σε σταματησω τουλαχιστον να μεν μου τα λεεις τζαι μενα. Θυμασαι τι μου ειπες??? "Ανυπομονω". ΕΤΑ ΟΥΛΛΑ ΤΖΑΜΕ! Τωρα ανυπομονω εγω, ανυπομονω να φκεις που τα εγκεφαλικα μου κυτταρα γιατι ουλλη μερα σκεφτομαι σε! Εν καμνω αλλη δουλεια. Αμα εχω αναγκη να σου μιλησω, δεν μπορω να ανασανω. Πε με υπερβολικη, πε με ψυχακια, ετσι νιωθω! Τουλαχιστον να ξερω οτι εισαι καλα, τζαι ας με διαλυει που εν μπορω να σε πιασω τηλεφωνο να σε ακουσω λιο, να μου πεις τα περιεργα που σου τυγχαινουν στη δουλεια, να μου πεις για τις μαυρες σου.. Αρεσκει μουυυυυυυυυ, αλλα πρεπει να εξαφανιστω με τροπο γιατι εν παει αλλο.


Σημερα ειχα μιαν πολλα δελεαστικη προταση, τζαι αποφασισα το! Επειδη ενεν σιουρο ακομα εν θα μπω σε λεπτομερειες. Γενικα δεν ειμαι των extreme sports, αλλα τι εσκεφτηκα;;; Ως πριν καμμια εβδομαδα ημουν του θανατα λογω "mate" που μας εκαμε την καρκιαν μας περιβολι, ατε τζαι παθω τιποτε, so what???? Εν επεθανα που μαραζιν, επεθανα που εμπειρια! Το πιο πιθανον να αποκτησω 2λεπτη φημη. Αυτα ειναι! Ανυπομονωωω! Sorry ρε mate μου, πολυ πιθανον να μεν το εγκρινες, αλλα κατι πρεπει να γινει να ξεχαστουμε λλιο!


Παραυτα ομως..
εγω εν θα σταματησω να κλεινομαι στον εαυτο σπιτι μου, γιατι στην τελικη ο καθε ανθρωπος χρειαζεται τζινες τες πολλα προσωπικες του στιγμες, που πρεπει να συζητα καποια πραματα με τον εαυτο του. Πρεπει ομως να γινεται με μετρο κ οταν εχεις το περιθωριο να το κανεις, οι οποτε σου καπνισει. Ο ανθρωπος δεν αλλαζει, ο τροπος που χειριζεται τις καταστασεις ομως, ναι.
Γιατι εγω ειμαι φυγας.. Τι να κανουμε;

-----------> Υ.Γ.
Κατι επιασεν το ματι μου στο τουιτερ μολις εκαμα ποστ αλλα πρεπει να σχολιαστει ΑΜΕΣΑ!
Λαλει ενας "Να σκεφτεσαι το μελλον οπως θελεις να ειναι" 
Εγω μανα μου στο μελλον μου θελω να υπαρχει ο mate, δαμε ισοπεδωσαμεν το, εφυεν ειπαμε, τι με σουξουλιζεις τζαι συ οποτε δω τουιτ σου? Να μιλας σε προσωπικο επιπεδο, τζαι για τον εαυτο σου σε παρακαλω. Μεσημεριατικες φουρτουνες εν θελουμε, θενκιου! Κανουν μας οι νυχτερινες!